Ne jî ew bilbila tê de, ji te re dixwîne
Çima rûyê xwe bi te re reş bikim?
Bextê te bi derewan geş bikim?
Ez û derewan, qet li hev nabanin!
Loma tiştekî ji Fîncanan nizanim
Tenê li rûyên merovan dinhêrim
Di xêza her qermûçekekê de
Bi sedan çîrokan dibînim
Qor bi qor tê re derim û têm
Wek: navê xwe pê de derim û dixwînim,
Leşkerên Ahora û Ahrîman,
yek bi yek tê de dibînim!
Wek: gilokên sor û sipî
di xwîna min de Rikberin
û ji rikberiya xwe namînin.
Tenê;
Di nav hin qermûçekan de winda dibim,
Nekarim! Tîpên wan ji hev biderînim
Ew qermûçekên navsalî,
Di rûyên merov de xêz girêdane
bûne; fêzên keriyên pezê vê bêrî
Tê de rêçên gur û segan, bi nav hev ketine
Lewra, leşkerên Ahora û Ahrîman,  
Li wir, nîşanên xwe ji xwe avêjtine
Û di bextê wê fêzê de, digevizin
Xêr û şer, xweşewîstiyê bi hev re dikin
hevdu dixapînin û li hev siwar dibin.
Gilokên sor û sipî yên xwînê,
 şûr û mertalên xwe avêtine
û pişta hevdu duxrînin!
Dema xinizî serdariyê dike û çav xapandinê dikin, Jiyan tarî dibe.
Wê gavê mirov wan rêçan ji hev bidernaxînin!
Doz di wê fêzê de, windayî dimînin
Kerî jî, ji ber- ber, di nav wan rêçan de
winda dibin!
Heya ronahî û tariyê ji hev namînin
Tenê nandoz xanedan dibin
Rûyê xwe jî li kesî namînin.
Loma ez hay bûm ku jiyan berxwedan e!
Û min ji nuh de zanî
Gava gilokên sor û spî, di xwîna min de
Serên hevdu nexwin,
Hîngê, Serê xwe;
Di nav serîyên zindîyan de nabînim!