Carekê ji caran li gundekî Beriya Mêrdînê pîrek feqîr hebû, çend mirîşk û dîkekî wê hebûn. Rojekê di hewşa malê de danê xwe bi şûnikê dikuta. Dîk û mirîşkên wê li dorê diçûn û dihatin.. Ji nişkê ve dîkê wê nikilê xwe li libek danê wê xist û xwar.. Pîrê ji qehra liba danê xwe ve, şûnika dankutanê avêt dîk û çavekî dîk rijand.. Dîk giriya û ji pîrê re got: "Ez ê herim Hemedan bînim leşkerkî giran, ser te pîra du diran, te cavê min rijand ji bo libek dan..!". Dîk xeydî, ji hewşa pîrê derket û berê xwe da Hemedan. Dîk meşya û meşya.. bi rêkê de pêrgî marekî hat.. Mar bang dîk kir û got: Ha Dîko tê bi kû de here? Dîk lê vegerand: Quzelqerta bavê Dîko, nebêj dîko. Mar lê vegeran ma ez çi bêjim? Dîk got: Bêje Dîkil Axa. Mar got: Dîkil Axa berê te li kû ye lo? Dîk bi girî lê vegerand: "Êêêê.. ez ê herim Hemedan bînim leşkrkî giran ser bîra du diran cavê min rijand ji bo libek dan..". Mar got; ma tu min jî bi xwe re nake heval? Dîk got; çima na.. Mar jî da pey dîk û berê xwe dan Hemedan.. Piştî pêlekê ji meşê, rastî tûpişkekê/ Dulpiyekê hatin. Wê jî wek Mar jê re got dîko, dîk xeydî û got ez Dîkil Axa me.. Ew jî wek mar bû hevalê wan û rêya xwe berdewam kirin..
  Di ber gundekî re derbas bûn, gundorek li ser banê xaniyekî bû, gundor çav bi wan ket, berê xwe da dîk û got; berê we li kû ye dîko? Dîk lê vegerand; "Quzelqerta bavê dîko.. nebêje dîko, bêje Dîkil Axa.. em ê herin Hemedan bînin leşkerekî giran ser pîra du diran cavê min rijand ji bo libek dan". Gundor got ma hûn min jî bi xwe re nake heval? Dîk got; çima na.. Ew jî bo hevalê wan û berê xwe dan Hemedan.. Piştî pêlekê ji meşê, dîk sekinî, berê xwe da Mar, Tûpişk û Gundor û ji wan re got; em têra xwe çêbûn, haceta me bi leşkerê Hemedan nema ye, em vegerin şerê pîrê..! Piştî ku vegeriyan gun, mala pîrê, tûpişk ket tifika pîrê de, mar xwe li stûna mala pîrê gerand, gundor çû ser xanîkê pîrê û dîk ket nav mirîşkên hewşê de û got Qîqîqî.. qîqîqî.. Dema ku qîqîna dîk çû pîrê, pîrê got wey, va dîkê min vegeryaye malê.. kêfa wê hat.. Di wê navê re pîrê divîbû agirê tifika xwe dade ku xwarina xwe çêbike.. bi vêxistina qirş û qalên di tifikê de tûpişkê bi tiliya wê veda.. hawar kir û got; pepo.. waweylê tûpişkekê bi tiliya min veda.. destê xwe avêt stûna malê, mar jî bi qemçika stûyê wê veda.. hawar kir û bazda ku ji hundir derkeve.. bi derketina ji hundir, gundor bi ser de hat xwarê û pîrê hat kuştin.. Dîk hilkişiya ser tingê gund û bang da; Qîqîqî.. Qîqîqî.. Min heyfa xwe ji pîra du diran hilanî..).
Wiha çîrok bi dawî dibû. Belê di dawiya çîrokê de ji me re digot: Çîroka min ji we re xweş, hûn bibînin xewnên xweş, kanî telaşek şebeş!.
  Mebesta min, ne tenê nivîsandina vê çîroka ku min di biçûkaniyê de guhdar kiriye û ji nû ve divejînim, belê hem jî ku ez wê girêdana di navbera xelkên Beriya Mêrdînê û bajarê Hemedanê de diyar bikim.. Çawa xelkên Beriya Mêrdînê hawara xwe digîhandin Hemedanê..! Gelo! Wê hingê Beriya Mêrdînê di bin hukmê Hemedanê de bû? Ji ber ku ta niha navê Hemedanê di nav hin çîrokên xelkên Beriya Mêrdînê tê gotin..? Tevî wilo, hîn jî hin şovînîst dibêjin hûn ne xelkên vî cihî ne! Wek ku diyar e di wextekî de Hemedan an Akbatan paytexta dewleta Mîdiyan bû û beşekî mezin ji Rojhilata Navîn di bin destê qeralê wê Korşê Mezin de bû.. Di baweriya min de, ev çîrok jî belgeyeke ji hebûna me a dîrîn re ku em xwediyên xaka Beriya Mêrdînê ne. Û ez bi xêr û hûn bi selametî.
Qamişlo/ 3.1.2024