cavê min tijî histir bûn, kelê limin da, bû fişk fîşka min, girîyekî hûr u kûr bi dengekî xeniqî xwe ji hinavê min berdida….!
Min nedigot-tucarî- ezê bigirîm, çi demmî…belê hê min mirina dê.. ne dîtibû, min zanî ku girî , ne herdemî bi destê mirove ..çi berdan çi rawestan..!
Min zanî ku dema dê bi mire , girî li mêraniya mirov na rwestê..!
Dê..him.. dê..
Ew mirova ku di zikê wêde, neh meh qedandiye.. ji rihê wê, rih wergitiye..! ji xwîna wê, xwîn di dimarade hrikiye..!
ji nefesa wê, nefes di giyanê min de jiniye..!
bi kurtî, hatime ser ruwê dinyayê, di riya giyanê wêre..!
Nayê bîra min, dema li ser singa wê pal dida., ji çiçikê wê şîr di vexwar..!
şîrê ku li ser ruwê dinyayê bi jîn dikirim, u jîna min berdewam dikir..!
pê mezin dibûm, roj biroj heta bûme zilam..!
Tê bîra min ku çawa şiyar dima, dema nexwş diketim..
bi dilekî bikul u êş.. paçikê şil didanî ser eniya min, heta germ dibû, di guvaşt jibo paçikekî hîniktir cardî deynê ser eniya min, da germiyê jê bi kujê..!
giyanê min sivik bibê ji janê..!!
Tê bîra min, dema zarokek bi çûk bûm, çawa rihê wê, bi her halê min re, di jenî: razayî..! şiyar..! li malê..! li çolê..! li leyîstikê..! li nexwşiyê..!
Jîna min, jîna wê bû, xeşiya min, xweşiya wêbû..! nexweşiya min, nexweşiya wê bû..!
Ne xerîbe..! ew diyamin bû..!
Ew jêdera jiyana min bû..!
Bi hezaran rehmet li giyanê wêbin, biherkin..!
Bi hezaran hêvîyê ku xwedê bi bihuşta xwe şa bikê..!
Silav li giyanê wê, dema sax, silav li giyanê wê dema çû dilovaniya xwedê..!
Silav li giyanê wê, dema vegerê jînê, roja heşrê ..bi sivikê ji hisabê bibûrê, ber bi bihuşta xwedê ve- amîn
