Siyamend Brahim
 
Welatê min bi çi rengî tu dijî, tu dizanî bê çiqsî derd û kulên te, nema di tu tûrikan de têhilanîn, li seranserî seqayên te tijî êş‏ û xemgaîniya salên windayî li pey hev dicivin, û di arama rojan de vala dikir.

ka ji min re bêje hey xwedan derûnê bi bihna qurnful di bistanên rojên xemgîn belavkirî, xwe nexe di den rojan de, hey evîndarê di rêçên kalînkirî de, ji nalîna wan sêwiyan, ezê hiş‏ê heyvê qul bikim, û ezê li wir di rûpelên Qamiş‏loka xwe de li dem û dewranan bigerim, dem, ew heyva ha pipînkekê ji temênê xwe bêye ku bi rojên xwe yên mor birame,
Welatê min heyveke ‏şevbuhêrkên xwe digel rojên giran de dibuhurîne, çilo tu yê deryayên dûr herî, ew ş‏îpên bi mezinbûna xwe bilind dibe, û vî bajarê ha ku bêtir arama rojên xwe qebûl bikî. her mirovekî kurtikê dijwariyê li xwe dike, xweş‏ tê bîra we roja tankên reş‏ dermanê mirinê li seranserî welatê min belav kir, Lê em jibîrnakin bê çawa heyv ramûsanên xwe yên seqayî da welatê min, lê li wan bênderên genimên zer temaş‏ebike, lodên genimên bi êş‏ li ber zeriyên xewnedar tên belavkirin. Welatê min bi kembereke ji reş‏bûneke di cegera me de hatiye çikandin, em bûne pariyekî cûtî di nav qîlên dînasorekî be sinçî, tu hêz nikare ew rawestîne , tu kes nikare vî dêwê sêserî gemş bike.
Welatê min ‏ev û roj ez di iske iska siyên te de dimeş‏im, kî dikare vê deqa ‏şîn ji xewna min zikmakî rake, kî dikare zendên rojên dijwar li xwe ke ?
welatê min tu yî xewna minî sermediye.
welatê min ezê timî mendaleke windayî li ber dergehên lingên te,
ta ku ez saxbim ezê ew pasdarê can û cendekê te yê ‏şîrîn bim.