Idrîs Hiso14 Adarê bû, me biryar da ku em biçin Barzan, li ser mezargehê nemiran fatiheyekê bixwînin. Li Kurdistanê Buhar e, çiya, deþt, newal û gelî devlikenin, ava rûbar û kaniyan li gel darên gulpiþkivî û ew darên ku gulên wan dixwazin bipiþkivin, ciwaniyekê dide çavên mirov, çavên mirov ji vê sirûþta ciwan têr nabe.
Keriyên bizin, çêlek û golikan, û yek carinan çavê mirov li keriyên pezkofî û mamizan jî dikeve, jixwe heger çavên te bidîmenên hespan di nav wan mêrgên ciwan get, nasbike k utu bextewerî . Ev jî dîmenên van û gund û bajarokn ciwantir dike.
Lê yek ji dîmenên gelekî ciwan, ku ez dixwazim di vê nivîsa xwe de
behsa wê bikim, ew e, dîmena wan gênc û zarokan e ku bi gulên Nêrgizê
pêþwaziya mêhvanan dikin.
Mirov dema dighê deverên þaxewanî (Çiyayî), li rexê rê dikare hejmarek ji xort û zarokên qijzêrîn, çavþîn û rûqemirî bibîne.
Ew
zarok û xort bi þêweyekî ciwan bi çepelyên gulên Nêrgizê girtine, xwe
birêz hinekî ditewînin û wan gulan beramber hinek pare pêþkêþî mirov
dikin, ew gulfiroþ in.
Li seanserî rê ew têne dîtin, û ciwaniyeke zêde dixine ser ciwaniya siruþtê.
Min ji yekê ji wan gulfiroþan pirsî; aya navê te çi ye? Gotî navê min Perwîn e
Perwîn tu ji seet çend tê ser þeqamê jibo gulfiroþiyê?
Min le gel hawrêyanim, le beyanî dêmewe, taku bitwanim lêre gul difroþim.
Min
du destegul ji wê kêça ciwan kirîn û bi rêya xw ve çûm, lê kên û
hêviyên di çavên wê de, li gel piþkîvîna gulên daran, xuþxuþa ava
rûbaran û fîxana tilûr û balindiyan hêviyeke mezin di dilê min de
afirand û bi þadî me geþta xwe qedand.