Ebdilsemed mehmûd (bavê helbest)

Namak hatî ji biyanê
Þêrîna te bê beryare
Salixê wê namê reþin
Þîn û girî jê dibare
Bi hêsire  bi kesere
Ziman tûje bi cegere
Girtîgeh li hêvya wê ye
Li firgehê ger vegere
Bilinde þêrîn dilpire
Ji sitemê dijwartire
Evîndare lê bawere

Bayê kur
Ji meyxana berfê
 Bi gur  gur hat
Bi bager û bahoz
Weþandî pelê roja
Þadî çilmisî
Qîrîn ji ferat  hat
Rawestiya
Rehê xernûfê kûrin
Dirêj nabe
Sitem kore
Negirî evîn
Destê jiyanê naþike
Tovê genim tîne genim
Ji çavên te
Bîrûbawerî
Bi mejîve þîrêze
Negirî evîn

 Dayê
Li ber derghê hesin
Gelkî rûnenê
Ji min re neyne
Cil û xwarinê
Ji te navêm
Pera û tûtinê
Kulmek  ji axa
Xelîlkan
Þûþake
Ava mîdankê
Pîrê dayê
Doza minê

Çira 
Li ser rûpelê demê
Tîpê xwe dikole
Jîndar ji xwîna xwe
Dirjîne jê re gorî
Axa hebûna jiyanê
Bi xwîna xwe avdide
Wê di tepîne jîndar
Jê re distirê lorî
Þêrîn keçek
Ji gula þîlanê
Û xernûfa bejî ye
Stêra ezmanê qamiþlo
Çira xaniyê kelpîçî ye

Agir
Qiç qiça agir
di dide gur gure
Dûrî dirêj bû
hê evîn serwere
Salix nehat
 gelo kengî bibînim
Xwedana þahiya dil
 perwer were
Gazin zinete
 zîn zane zinet zore
Þîlan û þevnem
þewitîn þêrî û þore
Titêna dilê min
 berjêr bû
Çavnerîna
 berjor bibe
Berjor