Mahir Hesen Bi roja mirov têne binçav kirin di zindanên fahîşeyek îro giraniya xwe bi kar tîne û di bin navê dozek nezelal de, ya ku min dixwest ez bi parve bikim da ku ez Gotara xwe a li ser xapînokên siyasî û sedema mezinbûna koletiyê û berdewamiya astengî û hirişandina civaka kurd.
Rêkûpêkên têne kirin ji bo serdestiya leşkerî û pergala wê ya îstîxbaratê da ku danasîn were sepandin. Belê, bes e ku meriv di nav girseyên berfireh de bi tirsandina ji desthilatdariyê û amûrên wê yên ewlehî û destwerdana wê ya eşkere di hemî warên jiyanê de,û ji sernavê wan ê zordar, ne yasayî. Ji ber vê yekê, jihevxistina civakê û bi gelek dîwaran hawirî me dorpêç kirin ye, ku ya yekem guhdarîkirin û şopandina veşartî bo xizmeta siyaseta wan û ya dawîn jî têkbirina keyfî ye. ew çandek dorfireh û rewşek rojane ya jiyanê ye.
Siyasta dirûşmeyên ewlekariyê yên ku têgîna tevgera leşkerî ji
bo xizmeta civakê û parastina ewlehiya wê pêk were, bi hestên rayedaran
re girîng tête dîtin û ji ber vê yekê li ser bingeha çekdarî tê danîn.
ku di rêvebirin û rêveberiyê de lêvegereka wan a veşartî heye. Ev yek
bêtir balê dikişîne - ger serlêdanên wê pir bin jî - horguliyên ku
taybetmendî û taybetmendiyên ku piraniya ezmûnên mîlîtarîzmê bi dîroka
xwe a pir zor re parve dikin, û her destnîşan dike: ku ji sînorên destûr
û avahiya dadayê ya ji desthilatdariya wan pir wêdetir diçin. Ji bo
binpêkirina eşkere ya maf û azadiyên giştî ku ji hêla van karûbarên
ewlehiyê ve têne kirin, tê pejirandin. Karanîna çavkaniyên mirovî û
aborî ji bo mebestên ewlehî û leşkerî. Belavkirina çekan di nav sivîlan
de li derveyî kontrol û çavdêriya desthilatdariyê. Endamên civakê ji
çanda kevnar e û ji kuştinê têr nabe a bi şer û pevçûnan bikaranîn û
nîşandana hêzê, bi baweriyek qayîm di pêşengiya hêza xwe û girîngiya wê
di parastinê de. karûbarên civakê bê rêkûpêk û bê kontrolkirina wê.
Heya
Îro, em gelek tiştan dibînin ku me digihîne wê encamê ku PKK ji mêj ve
li ser rêya mîlîtarîzmê ye û jê nayê xwar, û tiştek li ber çavê me tune
ye ku ji me re bibe alîkar ku em hêviya rizgariyê nêzîkê leşkerkirina
Civakê bikin, û paşî jî ketina ser xewna demokratîk, ji ber sedemên ku
di serî de dîroka pkkê de diyar dike. Kevn û nû ji bo desteserkirina
desthilatdariyê ye , û girtina ewlehiya a di bin jêr giraniya tirs û
gefên tûj û tehl li kurdan de ye. Ew ji kesekî / a ku bi êş û azara
gelên me re têkildar e û di hişmendiya wan de kûr û dûr çû ye. Û
leşkeriya neçar li Kurdistana Sûrî, ya ku yekem çirûska wê di bin navê
erkê xwe parastinê di hat nasîn.
Dema ku tê leşkerkirin civakek
zilm diyar dibe, û dûr ji veguherîna demokratîk dibe , bi hebûna hêzên
leşkerî ên di bin ramanên cihêreng de, û bê perwerdayî tevî ku bê çek
bin jî, gefan li xelkê dikin. Fîlozofê fransî Montesquieu gotiye dema
ku wî di pirtûka xweya navdar (Ruhê Qanûnan): (Ew ezmûnek herheyî ye yê
ku hêz di destê wî de hebe ew êzêdegaviyan bike). Heger çek di nav lepê
desthilatdariya tenê li berjewendiyê xwe dixebite, wê demê xwe bi rengek
ne qanûnî jî ferz bike an di bin dabînkirina ewlehiyê, û yan jî di bin
hewcedariya peydakirina zemînek ji bo azadiyê, tam li vir gotina wezîrê
dadê yê berê yê Fransî Robert Badintar tê bala mirov: (Ger
desthilatdariya siyasî azad be mirov aza nîn in), ji ber ku azadiya
giştî bêyî hebûna çend şert û mercên siyasî û civakî pêk nayên, pêk
nayên û temam dibin.
Pêwîst e ku xwendevan , rewşenbîr, nivîskar
serkêşiyê tevgera bike bo damezrandina ewlehî û pratîkên rastîn ên
demokrasiyê, û pêşxistina wan di bin saziyên perwerdehiyê, û rê bidin
saziyên civaka sivîl ku di wê de rolek sereke bilîzin. Ew nirxên
pêşvebirina welat bi zanînê bidin, û hemberî yên ku dîktator û
milîtarîzekirina civakê di xurtkirina wê de di zîhniyet û pratîka jiyanê
de pêk aniye, rawestin û têne nifşek jîr bê çek ava bikin. Hemwelatiyên
xwe bi xwendin bidin. Li gorî vê yekê, hewcedariya me bi nirxandinek
berfireh û domdar heye, çavdêrîkirina wê û hewil bidin ku wê bi kûrahî
bandor bikin, û ku çareseriyên li vir û wir pêk bînin, lê mixabin heya
wek vê gavê jî rewşenbîr berevajî xwestî miletin, ne xwedî rengek girîng
di rewşa siyasî de hene. Destpêkirina li ser ragihandin û medyayê bi
gelemperî, bi zimanê partiyekê û bi raman ê wê diaxivin, û ji her tiştê
ku dê mêjo û dîroka tijî bibîr bîne dûr dikevin, û nerîna wan neber bi
mijarên zanistî û mirovî ve diherikin. danasîna belavkirina çanda
konseya zilmdar, pêşxistina saziyên wê di nav civaka sivîl de, û dijî
mirovahiyê li ser bingeha rêzgirtina ji dagîrkeran helwesta xweya
xwezayî digirin.
Peyvek di dawiyê de pêdivî ye, ku rewşenbîr
di pirtûkan de dîrokê û şopên wê bi giyanek dilnizm û piştrast ji nifşê
pê re bidine diyar kirin. Belê rewşa hêzê demkurt e û xirabiya wê
berbelav e, ji ber ku dilsozî bi tirsê nayê, û ew aramî dê tenê ji
ramanê mirovên aza çêbibe. Tirsa ji bo xizmetkaran wê tenê zirarê bide
xwediyê wê, û ji bilî bilindkirina dengê rastî û dadperweriyê li ser her
dengekî.