Konê Reþ Ezbenî! Naxwazim di van rojan de liqata tîpên ziwa bikim û tîpan bi kotekî di pesnê zimanê xwe de durêzî hev bikim.. Bi min xweþ e ku ez serê hespê xwe berdim, li kîjan bajarî, taxê û navtarê disekine, bela bisekine..
Ezbenî! Bi derbasbûna roj, meh û salan re derfet mezine ku mirov li xwe vegere, li rojên xwe vegere, li deftera edrêsên xwe vegere û rûpelan biqulpîne; carekê bikene, carekê bigirî û carekê keseran li ser xwe û civaka xwe yê bêrî vede..!
Ji rexekî din ve, gazindan ji xwe û civaka xwe neke û nebêje;
gerek ez gur bama da ku guran para min nexwara.. Bêguman gelek kes di
ber te re derbas bûne, te xwe bi wan re westandiye, çax û demên xwe di
ber wan de derbaskiriye.. Li vê yekê jî poþman nebe û ji xwe re bêje;
civak guleke min bîn kir bela hevalên min jî bin bikin. Erê, ku te bîn
kiribe, bela hevalên te jî bîn bikin.. Ezbenî! Ne tu bi tenê li ser wan
kesên ku koçkirine digirî..?! Dibe ku giriyê te yê mezin li ser wan
kesên ku hêj saxin, li ber çavên te diçin û tên, tu digirî..!! Ji ber ku
ew di dil û wijdanê te û civakê de di kêferata mirinê de ne.. pîkola
mirinê dikin, dilê te bi wan diþewite..
* * *
Ezbenî! Berî pêlekê ji min pirsîn; Nivîskar kî ne û nivîskarê Kurd kî
ne? Min li wan vegerand: Nivîskar; ew mirovên xwedî zanîn, serborî û
serwextî ne.. his û hestên wan tenik û nazik in.. bi vîn û deyax in û bi
þert û mercên nivîsandinê milevan in. Dema ku yek ji wan, his û hestê
xwe derbarî welat û welatiyên xwe, ji þîn û þadiyê bîne ziman, nikare ku
ne rast û durist binivîsîne; çi helbestê be, çi romanê be an þanoyê..
Mirovê nivîskar dijî zulm û zorê raweste, berjewendiyên civakê di ser
berjewendiyên xwe yên kesayetî re bigire. Dûrî xal û xwarzîtiyê, ap û
birazîtiyê ye.. Armanca wî belavkirina dadmendî û heqiyê ye. Bi wateyeke
din, nivîskar mîna pêxembera ne. Xemxurên civaka xwe ne, ji civaka xwe
re rêzan û rêberin..
Belê nivîskarên Kurd, digel van þertên mercên
ku min gotin; ew mirovên ku bi zimanê kurdî dinivîsînin. Bi þîn û
þadiyên welat û welatiyên xwe re digirîn û dikenin. Di nivîsên xwe de
çakiyên civakê pesin didin, xerabiyên wê radixînin ber çavan û di
navbera çakî û xerabiyan de rêkên çareseriya pêþketinê þanî welatiyên
xwe didin..
* * *
Ezbenî! Naxwazim kes xewnên min
bikuje, maka hêviyên min perîþan bike û bi kîn û zikreþî dergehê rûpelên
min î ku bi dewêta pênûsa min, di pesnê ziman û rewþenbîriya min de
piþkivîne, bilewitîne. Ezbenî! Bela em xizmetkarên ziman û rewþenbîriya
xwe bin, ji welatiyên xwe de xizmetkarên mirovahiyê bin.. Erê
xizmetkarên mirovahiyê bin.. Ezbenî! Çendî asoyê serwextiya mirov fireh û
mezin bibe, wiha barê wî giran û berpirsyariya wî mezin dibe..
Qamiþlo, 24.10.2020
