Mizgîn Hesko 


Li wir, li wê xaka ku ne Pût, Senem û Payker lê dihatin parastin lê belê roj û tîrêjên rojê ku nîþana hebûna Xwedawendekî cuda bûn . Xwedwendekî din ku hêjayî çokdanê û pîroz dihat parastin û pejirandin.
 Li wir ...li serê wan çiyayan, li serê wan joriyan,  oldarên cuda hebûn ku baweriya xwe bi yekxwedayî tanîn û bi çavdêrî û felsefeyeke ronîdar û cuda diyardeyên heyî þîrove dikirin û jêderên sirûstî Av, Ax, Ba û Agir jî pîroz didîtin.
Belê li wir jî û hîna ji destpêka jiyana piþtî Tofanê ( Tofana Pêxember Nûh ) , hin afrîdeyên din jî dihatin pîroz kirin.

 Çima na...!? Ev ku em baþ bizanibin û têbikoþin ku Kurdan navê jiyanê û berdewamiya jîngehê, hebûnê û perwerdahiya nifþan bi Jinê ve girêdidan, ji wan Jinan re digotin :

*Jin....ji jiyanê, ji jînê û weha jî ew binav dikirin, hevjîn û hevjiyan, heval û sitûnê malê.
* Afret, bi wateya ku ew mê afrêner e û jiyanê..... jiyana nuh û bedew di‘afirîne û bixwedî dike.
⦁    Pîrek ...Pîra zana û hoþmend  û em dizanin ku kurdan û ji mêj ve bawermendên olên kevnar û  Êzdanasan ji wan kesên jîr û zana re digotin Pîr û ew Pîr ciyê rêz, bawerî û hezkirina mirîdan bûn.
⦁    
⦁    Hîna 5000 sal B,Z ... nifþên Medayî û Magos ku ji  zarokên Yafet kurê pêxember Nûh bûn, Ademîzad ji incama têkiliya Mîþ û Mîþana dipejirand, bi wateyeke din ku nifþên nûhatî ji incama têkiliyên rewa yên Nêr û Mê dihatin qadeya hebûn û jiyanê, ango wan bi awayekî dagirtî hizirîn û reyalîstîk ev Fênomên( phänomen) þîrove dikirin.

Paþê Mûsawîtî, Xiristiyanî û Musilmanetî hatin û Jin geh bi parsiwê xwar ve, û geh ji baskê Adem dane çêkirin, ew Jin ji wê atmusfêra pîroz daxistin û ew kêmî Mêran kirin, ew bi kincên reþ nixumandin û bi bêhiþiyê ve girêdan.
Medan û Magosên zîrek û stêrnas , beriya ku xwedawend Inana , Afrodît, Iþtar û Vînos navê Gelawêj û Anahîta li stêra zuhrayê kiribûn.
Gelawêj , stêra aþiq û avîndaran, stêra herî ronîdar ji rista Gerdûn û keyhanê.
Ku di meha Gelawêjê de( meha heþtan, Tebax , havîna dawîn de ) ew Stêr weha geþ û cuda tête der.

Heman xwedawenda Jin, dema ku Mêr li nêçîrê bû, bi destekî sîrmijê xwe ber bi himêza xwe hildigirt , û bi destên din bexçe û bistanên malê av dida û aþêv dikir.Heman Xwedawenda Jin bi çarika spî , bi keziyên hinerengî , bi kiras û xiftanê rengîn,buharî û newrozî bi destekî  çêlek û sewal didiot û bi destê din penîr, nîviþk û sîrek û hwd ji qûtê malê amade dikir,ango ew her hevbeþ bû, mil bi mil li nik mêrên çeleng û pêþmerge û þervan û aboriya malê xwes û geþ dikir.  
Jinên bi xizêm û tatooyên bedew, ku Rojîn, Nesrîn, Þîlan, Hemrîn, Erxewan, Nazdar, Gulzîn , Mizgîn , Dilber û Rewþen bûn, belê heman Jinên ku bi navê gulan dihatin binav kirin, heman Jinên ku li ser Hespên bi zîn û rikab siwar dihatin û berevanî di ber xaka xwe de dikirin.

Gelo ma ev Jinên ku îro di nexþeya wêjeyê de beþdar û dest avêtine pênûs û xameyê û derdên welatên xwe tînin zimên, ne heman parêzvanên rist, pend, mamik,stran, kilam û heyranokan in û hwd....?
Gelo ma heman dayik, ne dayikên çanda devkî ne...?
Gelo...ma heman Xwedawendên bi çarikên spî û bi keziyên hinerengî, þox û þeng, xwedan çend destên din ên ne penî ne, ku îro dikarin di heman demê de û bi her destekî tiþtekî bikin û bi tiþtekî bigirin....?
Heman Jinên ku wê gavê perdeya reþî, tarî û stûr qetandine û dest avêtine tîþkên rojê û li asoyên sor nêçîra bedewiya vegotinê dikin, tekez berdewamiya heman dastanan in.

31. Gulana 2020.