Demhat Dêrikî
Ji wê þeva te di navbera destê min de ez birîm þeva xwe
û di wê þevê de xak li benda barîna dilovaniya barana evînê dikir nale nal
Çend peyvên qedexekirî ji sêdaran gihan felatê û bûn stêrk li asîmanê semaya me?
Çend wêne bi wênekêþa çavê me kirin feryad û wêneyên þeva me ya bê guneh kiþandin?
Çend çirke, çend xule, çend demjêmir dahola tirsê li ser qada þermê
di dilê me de dikir gom gom ta ku barana þevê barî?..
Erê ez gorî!
Erê gula bi ava dilê min di nava dilê min de bûyî gulistan!
Erê ya ku ez her kêlî di bajarê dilê xwe de wê dikim xewneke bê dawî!..
Wê demê baran barî
Wê demê xak û baran di nava destana ramûsanên azadiyê de
hev gevaztin!..hev birin, birin, birin ta ku xak kenî!...
Niha jî va tu mêhvana þeva minî
û ez dilê xwe ji singê derdixim, dikim destegul
û di piyala ji xunava lêvên te de pêþkêþî caniya te dikim.
Erê ya ji giyanê min buhatir, tu jî bi beþrîna xwe, min di nava pêlên þeva xwe de dubare dike dînê þevê…
Va li vê þevê bi te re firdidim li bajarê hezkirina te…
Ev çi þevek xweþ bû gulê?...
Ev romanek bû ji barana þevê
Ev navê awazeke ji agirê nevemirî bû di agirdanka þevê de.
Ev þev pirtûkeke nenivîsandîbû ji êþên xewnên pêkhatî gula min!
