Demhat Dêrikî
Dernegî þevê
Ez û tu û dengê barana þevê
û guve guva hestên serhildêr
li wê mezela nefispiçûk bûbûn yek can
yek giyan û çemên pêþerojê ji canê me diherikîn
tevlî dilopên barana þevê dibûn.
Þevbû,
Þevek serxweþ,
Þevek dîn,
Þevek wek hev…
Li vir nepozbilindî
Nekoletî
Ne desthilatdarî
Nedewlemendî
Nehejartî hebû…
Du lêvên agirtenûrî bi xunava xwe
Evin û hezkirin di þeva bê sînor de diafirandin,
diyarî bê bextiya demê dikirin.
Du lêvbûn
Ax, welat, derew û xewnên dihatin kuþtin di cenga xwe de bê hiþ dikdirin.
Du lêvbûn, du lêvên serxweþ
Hev hembêz dikirin…
Geh bin av dibûn, diçûn peytexta sipî bê guneh
Geh li hev temaþedikirin hemû jan li þeva wan dibûn mêhvan
Lê carek din noq dibûn
Hev digirtin, hev diqulipandin
Û di serxweþiya xwe de welatekî ji roniyê avadikirin.
