Gelê Kurd , ta vê xulekê jî ne serbixweye ,  hêj mafê çarenûsiya xwe wernegirtîye , girîngtirîn sedem ji bo berdewamîya jîndarîya doza me ew bû ku  pêşeroj li me bi xwedî derkeve , em jî mîna miletên vê cîhanê bibin xwedî  nexşe , bi azadî , aramî û tenahî bijîn , lê her ku rojên vê pêşerojê li me derbas dibûn ,  jiyan reştir  û tarîtir dibû , dîrok li me dizîvire , xwe vedigerîne , dijminên gelê Kurd weke demên rabirdû dibin paşmêr li pişta hev  , bi tund û bi dijwarî pilan û operasyonên tewanbar li ser welatê me  ji her çar alîyan ve bê cudahî dimeşîn in , hemû hêzên aborî û watedarî  diçewisîn in , ji bo armancên xwe yên setemkar û bidestxistna encamên serketî û girîngtirîn armancên wan ewe ku nexşeyê Kurdistanê ji nav nexşeyên welatên cîhanê winda bikin .
Di pêvajoya rewşenbîrîya Kurdî de , rola Pênûsê di bilindtirîn ast de bû , ji bo pêşvebirina tevgera rizgarîxwaza welatê me , çendî rola siyasetmedaryê bilind bû , lê bandora Pênûsê ji gelek bandorên din berztir û bi hêztir bû , bê guman Pênûsa seydayê Cegerxwîn yek ji wan Pênûsan bû , ku bi roleke mezin rabû ji bo pêşvebirina tevgera miletê Kurd bi tevayî û li Başûrê-Rojava bi taybetî , akama Pênûsa wî , berê keç û xortên me da ser rêka ziman û wêjeya Kurdî , îro em hewcedarî hevgirtinê ne  , em ne hewcedarî vekirina derîyên  mijarên  hetsyar û  lawaz in , û di rewşa me ya evro de ,  ne pêwîste ku ji hevdûrxistin bibe semyanê dozekê weke  doza me .
Çareseriyên rastexwe ewin , ku em karibin bi dilêrî , bê tirs û bê saw  , pelên hişk û zer ji darên awat û hêvîyan biweşîn in , bi kêmanî em şaşîyên xwe , ji xwe re nasdar bikin û hewl bidin van şaşîyan çareser bikin  .
Di rabirduwa tevgera  rewşenbîrîya Kurdî de , siwarên  dêrîn ku xwedîyên Pênûsên zêrîn bûn , rêk û şivîlekên ku li pêşîya me girtîbûn , hem vekirin û hem ronî kirin  , belê îro di nava van astengên tund û dijwar de , em nikarin gazî wan siwaran bikin û doza alîkarîyê ji wan bixwazin , em nikarin ji wan mirîyên zindî re bibêjin :

- Ji wê xewa şêrîn şiyar bibin û werin bi hawara me de , dijmin dîsa li me bûne yek .

Bi tenê em karin ji xwe - em zindîyên mirî - bipirsin :

-  Gelo , çima em bi destên xwe , wan rêk û şivîlekan digrin , ewên ku wan siwarên leheng bi xwîn û bi xwêdana xwe li pêşîya me  vekiribûn  ? çima em wê ronahîyê reş û tarî dikin , geh bi hay û bi mebest û geh bê hay û bê mebest ?

Ev 23 ê sal li ser koçkirina seydayê Cegerxwîn re derbas dibin , û hêj em li avêtina gavekê li pêş digerin ku ronahîyê bide cihên reş û tarî , lê em dibîn in ku em bi deh gavan li paş vedigerin û şûn û şopa wê gava li pêş winda dikin .
Pênûs ne alaveke birîndarkirinê ye , eger hewcedarî hebe ku ev Pênûs bibe Nişter , bela ev nişterî bikeve xizmeta saxlemîya tenduristîya Ziman û rewşenbîrîya Kurdî  , Pênûs alaveke hestyare , yan wê di nav tilîyên xwediyê xwe de bibuhje û bibe ronahî , yan wê bibe Agir û xwediyê xwe bisotîne , pirrengî ciwantirîn şaristanîye , bela em pirreng bin , lê bela bingeha vê pirrengîyê sipî û zelal be , da ku ronahîya rengan biçirise û di sînga Asman de bibe kolkezêrîn .
Di bawerîya min de resentirîn çareserî ji rewşeke weha re ewe , ku her yek ji me , ji hêla xwe ve , Derwêşê Evdî di kesayetîya xwe de bibîne , cangorîyan bide û  bi dilêrî Fincana Qehwê ji destê Edûlê bigre û pêvajoya berxwedanê berdewam bike , eger em li giyanê Kurdewarîyê bi xwedî derkevin , gerek berîya her tiştî di rojeke weke rojên evro de , em ji Rom û Ecem û Ereban re biçesipîn in , ku ew nikarin hevgirtina me ji hev tarûmar bikin ,  ronahîya Rojê nayê embar kirin  û miletê Kurd bejna xwe ji asteng û kulibandinan re natewîne , tevî ku dîrokê tundî û dijwarî li me kiriye , lê emê bi hevgirtina xwe , ronahîya felat û azadîyê li welatê xwe vegerîn in .