Ev me dikêşîne ser babetê ku, di her serdemekê de, Hinek hunermend di dema xwe de, weku gulan geş dibin û bihnê direşînin, lê mixabin bi derbasbûna demê re weku xwe dimînin, xwe li gor demê nuh nakin, dema koçên xwe bardikin, hunerên wan jî kevin dibin,stiranek yan didu û yan qet tiştek balkêş li paş xwe nahêlin, hêdî hêdî bihna wan diçilmise.

Di vê rewşê de, hinek hunermend birçîbûnê gorî erk û xizmeta hunerê xwe dikin. Ewan hunermendan biryar dane, ku aliyê aborî û xweşiyên cîhanê bikin gorî hunerên xwe, û bêhtir balê bikşînin ser huner û afirînerînan. Bi gelemperî ew di encama xerckirina hemî pere/dravê xwe de, ji bo pêşxistina huner û projeyên xwe yên hunerî, di kêmtirîn mercên jiyanê de dijîn.
Lê digel bextreşiya jiyana wan, ew baldariya hunerî û armanca xwe ya bingehîn ji bîr nakin. Hunerên wan di bindariya gel û dozê de tê afirandin, bi gel ve parçûm dibe, ji ber ku perjewendiyên mirovan û civakê, êş û janan tînin ser zimên. Lewma ew hunermend bi hunerê xwe, bi her ayayî bi derdên wan ve girêdaye û dide nîşan û dayîne ber çavan, di heman demê de, gel wî diparêze û ew jî bi keda xwe ya hunerî, nûnertiya gel dike, jêre dibe saziman û nemir dimîne.
M. Şêxo di çêkirina awazan de, di hunerê pîşesaziya awazan de, gelek balkêşî û yekane ye, di hostaya lihevsiwarkirina çend meqaman di stiranekê de, gelek balkêş bû, bi şêwazek rehet ji meqam di guherîn, bêyî ku guhdarvan pê pêjndar (bihise) bibe û guhên wî pê bi êşin.  Di stiranên M.Şêxo de hosa diyar ku, evîn ne dildariya jinê tenê ye! Lê ew hezkirine û dilpiçûkatiya nêzîkbûnê ye, ji dîtinên mirovan û hestên wan re, bi awayeke spehî(Astetîkî), rêz û rûmetê ji hawîrdorê derdor re û dîtinek xweş ji jiyanê re.