Konê Reş
-1-
Ezbenî! Roja îro, çi kesê ku bi kurdî binivîsîne mêr e.. Erê, ez kesên ku bi kurdî dinivîsînin mîna pêşmergeyên bajaran dibînim.. Eger dîroka berxwedana me a man û nemanê bi pêşmergeyên serê çiyayan hatibe naskirin, îro hewcedariya me bi pêşmergeyên bajaran heye.. Ewên ku zimanê me diparêzin; bi zimanê me dixwînin, bi zimanê me his û hasten xwe dertînin û dibêjin; Kurd im, aştîxwaz im, welatê min Kurdistan e.
Sebaretî min; Her ku ez mijareke nû dinivîsim, baş li dor wê mijarê
dixwînim, dixepêrim û bi şev û roj di bîra min de ye, têde diponijim ta
ku di mejiyê min de dimeyê û ji nû ve dest bi nivîsandinê dikim.. Piştî
ku dinivîsînim, dû-sê caran lêvedigerim; ditiktikînim, rast dikim,
tiştên zêde jê davêjim, yên kêm lê zêde dikim, ta ku di baweriya min de
tekûz dibe..
Belê ezbenî! Ta ku ez nivîsekê bi fikir û xeyala xwe,
ji encamê zanîn û serboriya xwe -ku sûdeya gelê min û mirovahiyê têde
hebe- dinivîsînim, sed dijwariyî dibînim. Ew nivîs li cem min, mîna
dotina sewala bi şîr e. Eger sewal têr çêre be, wê şîrê wê pir e. Eger
kêm çêre be, wê şîr wê kêm e.. Mebesta min ji vê gotinê, ne her
nivîsandin cîgirtî ye û sûdeye wê ji civakê re heye..! Berî her tiştî,
pêwîste hefsarê ziman di destê mirovê nivîskar de be û ji tûrikê kul û
êş, kêf û şahiya xwe û gelê xwe xeber bide.. Dervî vê yekê, nivîsên wî
mîna berfa pûk in.. bê sûde ne.. Ji ber ku nivîsandin ne henek û tinaz
in, ne yariyeke ku mirov sebra xwe pê bîne û çax û deme xwe pê re derbas
bike. Nivîsandin berpirsyarî ye.. Nivîsandin name ye.. Nivîsandin ji
îro û sibe re ye, nexasim ku nivîsandin li dor veşartokên min û xelkên
welatê be. Belê her kêmayî têde dimîne, ji ber ku tiştekî tekûz nîne.
Mane, bav û kalên me gotine: "Goşt bê hestî nîne".
Ezbenî!
Zargotina me li hezarê salan vedigere.. Bi saya wê, zimanê me, dîroka me
û kesayetiya me wek kurd hatiye parastin.. Tiştê ku roja îro jê maye bi
kalemêr û pîrejinan re ye. Piraniya wan jî li ser rêka oxirê ne; roj bi
roj ji nav me kêm dibin.. Di vê derbarê de gotina nivîskarê Berazîlî
(Jorge Amado: 1912-2001), tê bîra min: "Her ku kalemêrekî me dimire,
pirtûkxaneyeke me pê re tê şewitandin..".
-2-
Ezbenî! Ji dema ku
çemê Ceqceq miçiqî ye, zeviyan xatir ji me xwestine û di kolanên
Qamişlo re derketine.. Ji wê demê ve ewa koçer sermê û germê li xwe
dike, dêmên dayikan li ber rivîna agirê tenûrê diqemirin.. Erê ji wê
hingê ve ezbenî, sozên me li darin.. Belê ezbenî em herdû- ez û dem- li
ber hev in û di kevinbûnê de perrixîn e. Em ji wan dîwarên ku di
biçûkaniyê de, me xêzik li ser wan çêdikir, pîrtir bûne.. Gelo ew
zarokbûn winda bûye û êdî, em nema bi ser vedibin? Çendî dixwazim nêçîra
zaroktiyeke din bikim.. Gelo tu jî wek min î? Te divê ku tu nêçîra
zaroktiyeke din bikî, careke din di Beriya Mêrdînê de bibezî, ji nav toz
û ecacoka gundên pir belav, derkevî û berê xwe bidî Qamişlo..?!
Mane Çemê Ceqceq miçiqî ye, nema Serxetî û Binxetî bi ava wê têr
vedixwin.. Qamişlo xerîb bûye û em bûne xerîb..!! Gelo em xwe bidin ber
pala kîjan çiyayî.. kîjan zinarî? Kîjan bajar dikare me biparêz e? Em
destên xwe ji kê re dirêj û bilind bikin?
Erê, em ji kevinbûnê
rizya ne; bêtir ji simbilên genimê Beriya Mêrdînê.. bêtir ji mewîjên
rezê Omeriyan.. bêtir ji hejîrên Çiyayê Şingalê.. bêtir ji çîrokên dara
Çinarê.. Tevî ku, em bûne wek biyaniyan, payîz jî her roj, her kêlîk ji
me qut nabe; bi me re dikulkule û pelên darên xwe yên zer û hişk bi ser
kul, xem û xeyalên me de dadiweşîne..
Lê her Qamişlo ji me re;
dergehê derbasbûna dinyayê ye.. dergehê derbasbûna heyamê jîn û evînê
ye.. Buhişta Xwedê ye.. gulîstana li ser xaka Beriya Mêrdînê neqişandî
ye..! Peristgeha me û evîndarên mirovahiyê ye! Belê ezbenî, bi îzna
Seydayê Cegerxwîn be: "Ku em nebin yek, em ê herin yek bi yek".
Qamişlo, 28.11.2020