|
 Hoþeng Osê1 Berbang dilîranad û digot: “bûkê.. delalê.. rabe xwe karke.. zava þêrîne.. xortekî pake”…
2 Ji zindana te, ewqas hechecîk firîn, ta ku esman saw girt, ta girt û lerirzî.
3 Mîna karxezaleke serhildêr, te quloçên xwe di kezeba kujeran de rakir, di çavên þevan wan de rakir, û ber bi hêlana esmanan ve reviyayî. Te qet ji xwe re nedigt: Dê Ferhadê xwe û berbû ji kê re bihêlim!?.
4
Ewqas tu li ber dilê Xwedê þêrîn bûyî, ta ku þitla te ji vê axê rakir û di mêrga feriþteyan de çand. Qey sebira Xwedê bê te ne dihat… neviyên Ehrîmenan bera laþê te yê narîn da û Cibraîl û pêxemberan þande pêþwaziya giyanê te.
5
Çawa sebir û hedana çiyan, bê te dê bê!?. Sebir û hedana çem û kanî, deþt, newal û hevalên te, bê te, çawa dê bê!?. A min ji te re, bê tu ewqas dikarî dûrî evîndariya vî welatî bikevî!!. Çavên te yên kenok, ji gewriya þeveqê ewir diþandin û digotin: Kê ji te gotiye, hemû tiþtên ji wan hezkirim, bi xwe re, ne birinim!?. tenê, min dikarî welatê xwe, ji ber çav, dev û destên kujer, gur û dêqehpan birevînim û bi xwe re bibim esmanan.
|
