Konê Reş Ezbenî! Çima şadî di rê de winda dibe?! Navnîşanên ku ji mêj ve, me di kolan û çardiryanên welatê xwe de danîne rastin; Çira û Xetîr vêketîne.. Derî û pencere vekirîne.. Cil û bergên nû li me ne.. Û baş box û beranên me hatine serjêkirin..!
Mixabin! Çavên me qerimîn û şadî ne hat..! Ne me ew ji bîr kir û ne ew winda dibe.. û wiha em di welatê xwe de, di nav êş, jan û sirgûnkirinê de, çavnêrên wê ne.. Her ku deriyek vedibe, em dibêjin; belkî şadî têre derbas bibe! Her ku mûmek vêdikeve, em bi hêvî dibin ku li ber ronahiya wê şadiyê bibînin..
Lê sed mixabin! Gelek sal derbas bûn û me ew şadî nadît.. Tevî wilo jî,
em çavnêriya wê dikin..! Û bi hêvî ne ku bi serbestê bi zimanê bav û
kalên xwe bikenin û bigirîn.. Bê tirs çîroka (Memê Alan, Siyabend û Xecê
û Derwêşê Evdî), Ji zarokên xwe re bêjin û wek netewekî azad, xwe di
nav civaka netewên dinyayê de bibînin..Erê her em ê bendewarê şadiya
welatê xwe bin. Belê ezbenî! Ku ez û te zimanê xwe, dîroka xwe û
navdarên xwe nas nekim, em ê çilo xwe bi xelkên dinyê bidim naskirin?
* * *
Ezbenî! Nîtşe, feylesofê Almanî bingehê felsefeya xwe li ser du hîmenên
ku di hundirê mirov de diçing û tên ava kiriye. Yek jê, belû û eşkere
ye, ya din nepen û veşartî ye.. Di baweriya min de Orhan Pamuk jî di
nivîsên xwe de li gor felsefeya Nitşe liviya ye, ta ku wî xelata Nobel
wergirtiye. Ew di hundirê qehremanên romanên xwe de, li wan tiştên
veşartî gerya ye.. Belû ye tiştên diyar her kes bi wan zan e, lê ez
heyranî wî mirovî bim yê ku karibe wan tiştên ne diyar, bi hunereke
bedew û bawerî diyar bike.. Erê ezbenî wek ku kurdan gotiye; "Bi xweziya
kesî ranehiştiye baqê keziya".
* * *
Ezbenî!
Nikarim bi her kesî re bikenim.. Bi her kesî re bigrîm..! Dixwazim
normal bijîm, rojên xwe wek rojên her çar demsalên salê derbas bikim:
Zivistanê; xwe ji şîpên berfa çiyayê Toros û zagros biparêzim.. Buharê;
bi çûk û çivîkên welatê xwe re bifirim.. Havînê; bi roka welatê xwe re
bikenim û Payîzê; sapê jiyana xwe, li Beriya Mêrdînê, ser bênderên Doda
bidêrim û bidêrim..
