Luqman Yûsif
Xewna min î berê bi cî hat ku min Kurdistan dît. Ew xewna ku bi min re mezin bû û bû bû kulek ji min re.Ew kula ku ez derbasî kurdistanê bibim û axa wê ya pîroz bînbikim,ew axa ku bi hizarên salan bi xwîna pakrewanan hatiye avdan û îro bi saya pêþmergên qehreman tê parastin.
Di destpêka derbasbûna min de ez rastî Ala rengîn hatim,ew ala ku di bilind cihekî de ber ba dibû û dida xwyakirin ku jê pê ve ti nîþan û sembolên Kurdistanê nînin !.
Piþtî ez baþ li bin siha wê rawesteham û min çavên xwe bi dîtina wê têrkirin min berê xwe da hindirwê welatê þêran,welatê Berzaniyê nemir,welatê zanyar,rewþenbîr û hunermendan,welatê aþtî û azadiyê.
Di çûna xwe de min gelek tiþtên cihê þehnaziyê dîtin û gelek tiþtên dilsariyê û xemgîniyê jî.
Tiþtên cihê þehnaziyê bûn ji min re gelek bûn,lê ez dikarim hinekan ji wan bibîrbînim: Di serî de desthilata di destê kurdan de .Ya dî sirûþta Kurdistanê ya ku xwe nûkiribû piþtî wêrankirinê.Ji bilî evan herdwan, avakirina seranser ya ku dest pêbûye û bê rawestan berdewame.
Tiþtên ku dilê min sarkirin ku avakirina bengihîn gelek qelse,wek nimûne: Navbera Dihok û Helebçe bi sedê kîlometraye û hîn kar û bar ji tirênê re ne bûye, yan jî damazirandina kompaniyeke basan ji rêwiyan re.Wekî dî
min gelek kêmasî dîtin lê ez dixwazim çende giring ji wan bînim ziman:
Ne avakirina fabrîqan û anîna alavên ku dikevine avabûna bengehîn de . Weke anîna pêdiviyên jiyanê ku ji welatên biyan derbasî Kurdistanê dibin û bihtirên wan pêdiviyan li wir peyda dibin. Ji ber ev dide xuyakirin û bandora xwe li gelê Kurdistanê dike ku fêrî bêxîretiyê bike û bibe gelekî ne çalak mîna gelên kendava erebî.Ji bo ev metirsî bi dûr bikeve pêwîste dest hilata Kurdistanê bide ber çav û hewl bide ku bi þêweyekî nûjen bi xebite ji bo Kurdistan bi gelê xwe ve mestirbibe di çavan de.
Ev çend têbînî ne ji bo rexnekirina desthilata Kurdistanê ne, lê belê tenê mîna kesekî xêrxwaz ji vî welatê hêja re û bi hêviye ku bi mîne bi nav û deng û wêrankirin nema rêya xwe pêxe.
