Ronî Elî
Wê demê …! Piştî ku, landika dilê min Di sirûda çavên te de Hilweşî Û Fîxanên cerga min
Di nav, Sîng û berê Buhişt û dojehê de Vemirîn Min nizanî Ku, bejna sinbilan Hîn berberiya Bayê reş û bakur Dikin .. ! Û Bihna Adark û Nêrgizan Zora Xerdel û Siyanîdê Dibin…!
Wê demê..! Piştî ku, kerwanên evînê Pişta xwe dane Tîrêjên royê Û bi niviştên Laleşê Sînga xwe dixemilandin Min nizanî Ku, biskên Ferat û Dejle Ji evîna cotyar û sosinan Hatibûn hûnandin..! Û belbûn û bilndbûna Sîpanê, Xelatê Li ser sînga Min û te Hatibûn Barkirin .. ! Wê demê..! Piştî ku, cîgeha Şalûran, Xunçeyên berê keçikan Hatibûn şewitandin Û wargehên koçeran Ji Mişk, Dupişk û Maran Mişt bûbûn Û Tengijîn Min nizanî Ku, di gerden û sînga te de Pizotên serhildanê Peşwaziya sozên nemiran, Dikin …! Û Omîd û lavlavên Hem viyan û hem jiyanê Guhdarî hebûn û heyîna Xetîra girgîniya dilê min Û kewên Gozel Dikin …! Wê demê .. ! Piştî ku, di nîvê şevan de Girtîngeh û Mizgeftan Mêr ji hembêza jinan Direvan din Û ( Selawet ) û îşkenceyê Şûrê wêranê li ser çavan dihejandin min nizanî ku, wê qamşlo û Efrîn di kembera helbçe û Hewlêrê de di kavilkên Mihabad û Amedê de kevirên sor Û Hêstrên şor Bi ser hev din Wê demê…! Piştî qirkirina mendalan Ji pêsîrên dayikan Qedexekirina ramûsanên lêvên Keçikan Û kujtina xalxalokên çeman, Çivîk û Zerçikên çavan Min nizanî Ku, Kewên Gozel Nayên kirîn Bi erzanî.., Dilkê yarê Nayê girtin Bi hêsanî… Min nizanî.., Belê yarê, Min nizanî Ku, tu dizanî Û Min jî Nedizanî …?!.
|